"Alın, çünkü veren zalim olursa verdiği hediye hassas gönülleri incitir."
Resim dünyası için güzelliğin kusursuz sembolü, edebiyatçılar içinse keşfetmesi çekici bir karmaşanın kendisidir Ophelia. Hamlet'te önplanda olan bir karakter olmasa da Shakespeare onu öyle özel yaratmıştır ki insanlar yıllar boyu ona ve yaşadıklarına kafa yormuş, ondan ilham almış, hakkında makaleler yazmış, ona ithafen şarkılar söylemiş ve resimler çizmiştir. Bunlardan en önemlisi ise 1851 yılında John Everett Millais'in yapmış olduğu Ophelia tablosudur.
Sevdiği erkeğin, babasını öldürmesinin ardından deliren ve bir gün nehir kenarında çiçek toplarken bastığı dal kırılınca suya düşen Ophelia'nın ölüm anını resmetmiştir Millais. Düştükten sonra kendini kurtarmak adına hiçbir çaba göstermeyip şarkı söylemeyi sürdüren Ophelia'nın yüzündeki ifade tartışmalara neden olmuş, kimi eleştirmenlere göre cinsel hazzı temsil eden ifade kimilerine göre kendini ölümün kollarına bırakmanın verdiği rahatlama ve hissizliği temsil etmektedir. Ölümünün intihar kapsamına girip girmediği konusuysa tam bir muammadır ve hâlâ tartışılır. Fakat "Ophelia’nın ölümüne ilişkin sorular oyunda net olarak cevaplanmasa da, Carol Thomas Neely boğulmanın İngiltere’de o dönem kadınların intihar etmek için kullandıkları en yaygın yöntem olduğunu ifade eder."
Hamlet'te çoğunlukla sessiz ve itaatkar tavırlar sergileyen karakter ilk bakışta görülenin aksine topluma yapılan bir eleştirinin sonucudur. Opheliakimilerine göre erkekler tarafından bastırılan bir karakterdir ve Shakespeare de ona yapılan çeşitli yönlendirmeler ve tutarsız iffet tavsiyeleriyle dönemin bakış açısını eleştirmiştir. Bütün bunların yanında Ophelia iyi bir gözlemcidir ve diğer herkesin yaptığı ahlaksızlıkların ve tutarsızlıkların da farkındadır. Fakat delirmeden öncesine kadar bunların hiçbirini dışa vurmaz. Delirdikten sonraysa kinayeli, alaycı cümleleriyle bütün gerçekler hakkında konuşmaya başlar ve şiirsel dilinin yerini şarkılar ve düzyazılar alır.
